پودر آویشن برکت

🌸 پودر آویشن خالص 👈 ترکیبات پودر آویشن برکت: هر کیلو پودر آویشن برکت حاوی 700 گرم آویشن باریک با طبع گرم و 300 گرم‌ آویشن پهن(=آویشن شیرازی) با طبع خنک می‌باشد، تا طبع آن معتدل بشه و از جهت طعم و بوش هم به تعادل برسه. آویشن باریک با طبع گرم اگر به تنهایی مصرف شود به دلیل طبع گرمش ممکنه به خیلی‌ها نسازه و حتی موجب بالا رفتن حرارت کبد و بدن بشه. 🌸 خواص آویشن: - ضد نفخ؛ - ضد سوء هاضمه؛ - کمک به هضم غذاهای سنگین؛ - رفع ناراحتی‌های معده؛ - استفاده دمنوش آویشن شیرازی باعث رقیق شدن خون می‌شود و تمامی عفونت‌های ریه را از بین می‌برد. روغن فرار آویشن شیرازی اثر ضد نفخ دارد و بخور این گیاه رفع کننده علايم سرماخوردگی است. - آویشن شیرازی برای برطرف كردن نشانه‌های سرماخوردگی، برونشيت، لارنژيت، سرفه، خلط آور و احتقان مورد استفاده قرار می‌گيرند. 🌸 خواص درمانی آویشن: آويشن بازكننده‌ی گرفتگی مجاری، مقطع، مجفف، مبهی، اشتهاآور و پاك كننده ريه، معده، جگر و امعا از رطوبات و بلغم‌ها است. اين گياه غذاهای غليظ را لطيف می‌كند، مانع صعود بخارهای معده به مغز شده، بادها را ميراند و نفخ را از بين می‌برد. آويشن معده و روده‌ها را گرم می‌كند و دندان درد را تسكين می‌دهد. اين گياه همچنين تسكين دهنده درد ناحيه ورك، مثانه، رحم، مدر بول و حيض و با قوت ترياقيه است. اگر آویشن پيش از داروی مسهل مصرف شود باعث آماده سازی اخلاط می‌شود تا با داروی مسهل به آسانی دفع شوند. خوردن آویشن با غذاهای غليظی مانند هريسه گندم، باقلا، عدس، كله و پاچه، گوشت گوساله، لازانیا و مانند اينها، باعث خوشبويی و سرعت عبور غذا از معده و افزايش لذت و لطافت این غذاها می‌شود. اين گياه به گوارش نان كمك می‌كند و معده را قوی می‌گرداند. به چشم کشیدن آب افشره آویشن، برای رفع بياض چشم و شب كوری و چكاندن آن در گوش بر ای رفع سنگینی گوش بسیار مؤثر است. ضماد مطبوخ آويشن در حمام برای جرب و حكه و يرقان كاربرد دارد. همچنين در قدیم الایام بوی دود آن و بر زمين گستردن آن برای دور کردن مار وعقرب مصرف می‌شده است. تخم آويشن در جميع افعال قويتر از برگ آن و مفتح سدد و رافع يرقان و مهيج قوی باه است. 🌸 نام های دیگر آویشن: در زبان کردی کرمانشاهی به «آویشن»، «جعتری» و در سایر مناطق کردنشین به آن «آنخ» یا «اَزوِه» یا «هه زوه» گفته می‌شود و در زبان ترکی به «کهلیک اوتو» و در زبان لری به خصوص در مناطق بختیاری به این گیاه «اوشوم» و (اِزبوئه) گفته می‌شود. در زبان مردم رودبار استان گیلان به آن، «پلنگ مشک» می‌گویند و طعم دهنده اصلی غذایی به نام شامی رودباری است. یکی از گونه‌های این گیاه که در مناطق کوهستانی شمال خراسان به وفور یافت می‌شود به زبان کرمانجی «آنخ» نام دارد. گونه‌های مختلفی از آویشنیان در کوهستان‌های ایران می‌روید. در کتب طب سنتی فارسی با نام «حاشا»، «اوشن» و «صعتر الحمیر» نام برده شده‌است. در ایران گونه‌های مختلف با اسامی محلی متفاوتی شناخته می‌شوند از جمله در همدان «آزربه»، در اطراف تهران «آویشن یا آویشم»، در طالقان «زروه»، در زبان کردی به آن «جعتری»، «آنوخ» یا «اَزوِه» می‌گویند، و در مناطق ترک‌نشین «کهلیک اوتی» یا «کاکله اوتی»، و در سایر مناطق «صعتر»، «زعتر»، «اوشن»، «اشمه کوهی»، «سی سنبر» و «سوسنبر» نامیده می‌شود. فارسی: آويشَن ، آبشَن، اوشَن ، آس بويه تركی: كَهليك اوتی عربی: سعتَر، صعتَر، زعتَر، عبس، اللُط ، اَبوعماره هندی: ساتَر ، ساتهل رومی: لزموش یونانی: صعتروس و اوريغاس